Jeruzalem met regen.

Het regent hier dat het giet!!  Alle hemelsluizen open tot zegen van het land!!
Maar als je naar je werk moet, kun je zo het een en ander beleven. Gekleed in regenjas en gewapend met paraplu op pad. Eenmaal op het voetpad uitkijken waar je loopt, want voor je't weet loop je in een diepe plas, maar ja, gevaar komt altijd weer van een andere kant dan verwacht.

Het gevaar was in dit geval op de rijbaan naast het voetpad en wel een kleine vrachtwagen, die zich met grote spoed richting verkeerslichten haastte. Misschien raad je het al, ik werd gedoucht  door het opspattende water van de voorbijrijdende vrachtwagen, toen deze door een "diepe" plas reed!! De bovenkant droog, maar broek en schoenen meer doorweekt dan zomaar nat. Ik kon de humor er nog wel van inzien, tenslotte had Jeruzalem mij al vele zonuren gegeven. Dan moet dit ook kunnen.

 De weg vervolgd en bij de bushalte in bus 72 plaats genomen. Halverwege de Hebron Road moest iedereen de bus uit en in de bus die daarvoor stond instappen. Als een volgzaam schaapje voegde ik mij bij de kudde en zocht een plaatsje in de andere bus, niet wetend waar deze mij zou brengen, maar hopende dat dit naar de juiste plek op de juiste tijd zou zijn. Raad je het al, nee dus, door de beslagen ramen doken voor mij straten op die ik niet (her)kende. Ik spoedde mij naar de buschauffeur en legde mijn probleem voor in zo correct mogelijk Engels. Ik had het gewoon op z'n Hollands kunnen zeggen, want de goede man sprak alleen zijn moedertaal! Maar hij bleek zeer inventief, want hij sprak iets op zeer luide toon en binnen een sec stond er een vriendelijke Joodse mijnheer voor mij, die mij vroeg wat ik wenste. Ik heb hem het probleem voorgelegd en zie daar: hij begreep mij en legde de chauffeur uit wat ik hem had geprobeerd duidelijk te maken. Deze begreep nu ook wat ik bedoelde en zei: “recha”, hetgeen wachten betekent en vervolgde welgemoed zijn weg. Nog geen paar minuten later werd mij gezegd bij de volgende halte uit te stappen en naar de overkant van de straat te gaan waar ook weer een bushalte bleek te zijn.

En o wonder, ik herkende de omgeving weer, alleen bij de bedoelde bushalte kwam geen bus 72. Waarom niet, werd mij niet duidelijk. Mijn Samaritaan bleek een vijftal Arabieren te zijn, de een voor de ander deed zijn best om te weten te komen waar ze mij mee konden helpen. Een zin in correct Engels hielp mij op weg. De tweede werd lastiger, hij vroeg een adres, de derde zin bracht uitkomst: " weet je waar je zijn moet"? Dat wist ik en ik mocht plaats nemen in de taxi, die bracht mij nog binnen de vijf minuten waar ik zijn moest!!

Eenmaal binnen in Ilan vroeg een andere vrijwilligster van eigen bodem mij of ik het koud had. Op mijn “ja nogal”, vroeg zij: "van binnenuit of van buitenaf"? Naar waarheid kon ik antwoorden: “van buiten af, ik houd niet zo van regen brr….., maar voor Jeruzalem ben ik verblijd, om Israël heb ik mij verheugd!!” We keken elkaar aan en even scheen de zon!!

geschreven door Lenie

Werken bij Ilan, home for the handicapped.

Alweer bijna twee maanden gaan wij, Lenie en ik,  vier dagen per week naar Gilo, een plaatsje net buiten Jeruzalem, voor ons een half uur met de bus.

Daar is Ilan, een t(e)huis voor mensen met een lichamelijke en verstandelijke beperking. Bijna alle 67 bewoners zitten in een rolstoel, hebben spierziektes, vergroeiingen of spasticiteit. De verstandelijke niveaus variëren, een aantal van de bewoners mankeert zelfs helemaal niets op dat gebied.

Wij beginnen om half negen in de ruimte voor de workshops: een groot woord voor de bezigheidstherapie die een vaste groep bewoners daar krijgt.

Wij helpen waar we kunnen: met borduren de naald door de stof steken, waarna de ander de draad erdoor trekt; we tekenen een zonnetje op een tekening en moeten dat vervolgens op elke tekening doen; we kneden met brooddeeg, goed voor de motoriek van de handen, maken gekke vormpjes, beestjes, pizza of spaghetti, dat vinden ze ook prachtig; soms zitten we te breien met een aantal vrouwen om de tafel, gezellig. Om tien uur is het tijd voor de ‘break’, we voorzien de mensen van koffie.  Na de break is er een groepsactiviteit.

Om een uur of twaalf zijn de meesten alweer vertrokken, het neemt heel veel energie van de mensen om lichamelijk bezig te zijn.

Soms doen we monnikenwerk (nonnenwerk?): mogen we oude sieraden uit elkaar halen en de kraaltjes (van die hele kleine!) op kleur sorteren. Eén van de bewoners maakt daar weer schilderijen van door karton in te smeren met lijm en daar de kraaltjes overheen te strooien. Het effect is verbluffend!

Wij gaan om half één naar de eerste verdieping, daar hebben we keukendienst. Tussen de middag wordt er warm gegeten, elke dag wat anders, maar altijd koosjer, dat wil zeggen, onder andere geen varkensvlees, en in de keuken worden ontbijt en warm eten van elkaar gescheiden gehouden. De keuken bevat twee gootstenen, twee kasten voor servies, twee laden voor bestek.

We scheppen wat bordjes vol, wassen af, schillen sinaasappels, bewoners rijden hun rolstoel bij een tafel, de verzorgers zitten op een enkele stoel of in de vensterbank en wij eten tussendoor ook mee. 

Nu we hier al zolang zijn is de routine van de meeste bewoners ons bekend, de laatste eter komt net na half drie, en wat we ook voor hem bewaren, hij eet een hapje of 3, misschien 4. Van bordje leegeten hebben ze hier nog nooit gehoord.

Meestal hebben we om drie uur de keuken netjes aan kant: alles af gewassen en opgeruimd, afdrogen doen ze hier niet aan; het eten opgeruimd, restjes bewaren gebeurt hier ook niet, soms nemen wij iets mee naar huis: één keer een portie kip en één keer een portie vis.  En ja, we hebben gevraagd of dat mocht.

Veel van de bewoners spreken naast Hebreeuws of Arabisch, ook Engels, dat kunnen zij vaak beter dan de verzorgers: ondanks hun handicap heeft een aantal bewoners een goede opleiding gehad. Dat is fijn voor ons, want soms is even een hand vasthouden, een arm om een schouder of een knuffel voldoende, maar vaak is het fijn om elkaar iets te kunnen vertellen en ook te begrijpen.

Al blijft de conversatie vaak beperkt tot: How are you, I’m fine, thank you , how are you? En al komt er van onze  kant al een enkel woord Hebreeuws:  maar iedereen begrijpt: Shalom! 

 

Margreet, of, zoals ik hier genoemd word, Margaret

 

 

 

Iets vertellen over onze werkplek bij Ilan in Gilo, een tehuis voor mensen met meervoudige handicaps al dan niet door een trauma verkregen  voor op de blog, lastig, want wat ga ik vertellen! In het begin was het echt zoeken wat te doen, waar kun je de mensen mee helpen, wat kunnen zij nog zelf, waar kan of moet ik dan mee helpen en nu, na bijna twee maanden, wanneer je de mensen een beetje gaat leren kennen en een beetje je draai hebt gevonden, komt het afscheid steeds dichterbij. Van maandag tot en met donderdag gaan wij met de bus naar Gilo, een ritje van zo’n twintig minuten, geen punt want onderweg is veel te zien, alleen al elke dag de verscheidenheid aan mensen bekijken is al een feest op zich en dan het uitzicht! Eenmaal binnen bij Ilan begroeten wij een ieder met “bokertov” en checken wij in, ja echt waar met een persoonlijk pasje waar onze eigen naam opstaat.

Wij zijn ingedeeld op de 3^e etage bij de workshops wat inhoudt dat cliënten bezigheidstherapie krijgen, nuttig voor gebruik van spieren en trainen van het denkvermogen.  We zijn dus eigenlijk twee maanden Activiteiten Begeleiders, een voor mij nuttige training in het hebben van “geduld”. Daarnaast komt er op dinsdag morgen een mevrouw een echte workshop geven over een verscheidenheid van onderwerpen. Zij heeft het Bijen volkje behandeld, maar ook hoe de mais groeit en wat je er allemaal mee kan doen. De Popcorn viel bij een ieder in de smaak ;-) Ook werd uitgelegd hoe natuurlijke irrigatie in elkaar zit. Er werden cola flessen ontdaan van de bovenkant en dan deden de mensen er verschillende laagjes aarde in met als laatste laagje steentjes. Dan werden er gaatjes geprikt in de buitenkant op verschillende hoogtes, daarna water erin zo kon je de verzadiging zien bij weinig “regen” of bij een stortbui die even duurde. Echt gaaf gedaan!

 

 

 

Woensdag morgen is de vast ochtend van de boodschappen, de bank en naar de universiteit gaan. Het begeleiden van de cliënten hierbij heeft zo zijn charmes, niet iedereen verstaat Engels en wij echt niet meer dan een paar woorden Hebreeuws. Je wordt zo wel inventief in de gebarentaal! Wat dan ook opvalt is dat er in Israël een hulpvaardig volkje huist.  Leuk om te vertellen is dat wij evenals een cliënt op de bus stonden te wachten, deze komt eraan met alleen drie knullen van zo’n zestien á zeventien jaar aan boord. Bus stopt en de jongens schieten richting uitgang maar niet om uit de bus te gaan maar om het luik naar beneden te doen zodat de cliënte met haar rolstoel zo naar binnen kan rijden. Mw binnen jongens klappen het luik weer in en de bus rijdt weg, wij kijken elkaar met open mond aan, prachtig toch deze hulpvaardigheid. 

Kom ik gelijk op de rolstoelen dans avond, één keer in de veertien dagen. Toen het ons gevraagd werd had ik zoiets: “Wat moet ik hier nu mee” maar het werden toch twee leuke avonden die wij mochten meemaken. Gezichten die ineens ook konden lachen, ogen die stralen zoals alleen de sterren dit kunnen aan een midden oosten hemel!!Zo magnifiek om mee te maken dat mensen even helemaal uit hun dagelijkse wereldje komen en de sores van alle dag echt even kunnen vergeten. Ik vind het gewoon een geschenk dat ik dit meegemaakt heb maar deze avonden draaien dus op de muziektherapeute en vrijwilligers en ook daar twee jongens van rond de achttien jaar die zich helemaal inzetten en er echt voor gaan. Zo gaaf om te zien! 

Rest van de workshops nog de donderdag morgen, dan is het tijd voor “gardening” ofwel tuinieren. De cliënten verpotten of potten plantjes, geven ze water, ritsen blaadjes van de takjes om te drogen waar later dan weer geur zakjes mee worden gevuld. Hier is veel hulp bij nodig omdat cliënten geen grote gieter kunnen vast houden wordt er water in een klein potje gedaan en zo begieten ze dan plantje voor plantje. Drie handelingen kort na elkaar is voor veel mensen (te) moeilijk, ook daar zijn extra handen nodig.

Zowel op de dinsdag als op de donderdag morgen komen er jongelui die maatschappelijke stages lopen en dan op Ilan mee komen helpen. Op donderdagmorgen begint er een van hen de Parasja (Bijbel gedeelte) uit te leggen van de komende Sjabbat, die in alle Synagogen en Messiaanse gemeenten wordt behandeld.  Hier wordt door de cliënten op gereageerd en dan kan ik het niet uitstaan dan ik Hebreeuws niet kan verstaan! Maar ik vindt het echt gaaf dat het wordt gedaan. 

Evenals dat er een Rabbi (althans ik noem hem de Rabbi) komt en de Joodse mannelijke cliënten de gebedsriemen (tefillien) omdoet en dan het Shema Israël (geloofsbelijdenis) en gebed laat opzeggen, als mensen dit niet zelf kunnen spreekt hij de gebeden voor hen uit. Mij ontroert het elke keer weer als ik hem zo bezig zie met de doosjes en de riemen, soms lijkt het een verplichte gewoonte die “even” wordt gedaan, dan weer is hij de liefdevolle Rabbi vol met geduld! Wel vindt hij het duidelijk fijn dat er belangstelling is van onze kant en verrast dat ik het Shema uit mijn hoofd kende. Ben vast een beetje in zijn achting gestegen ;-)

 

lenie

De zon komt op, maakt de morgen wakker…….

Deze groep Baanbrekers houdt van zingen. Regelmatig heft één van ons een lied aan, afhankelijk van waar we over praten of wat er gebeurt, er is altijd een toepasselijk lied dat opkomt, een opwekkingslied of een psalm, maar ook Johannes de Heer of een gezang. Na het avondeten komen de opwekkingsboekjes op tafel en, vaak onder begeleiding van Marjo of Dorine op de gitaar, zingen we. Zingen is bijzonder, we worden er blij van, we kunnen door te zingen onze liefde voor God tonen, een lied kan troosten en bemoedigen. Over één lied wil ik hier wat vertellen. De maand oktober begonnen we bijna elke ochtend op ons balkon, ontbijten in een zomerse temperatuur, genieten van het bijzondere uitzicht, de eerste zonnestralen van de dag opvangen.

Dan zing je als vanzelf dit prachtige lied:

De zon komt op maakt de morgen wakker, Mijn dag begint met een lied voor U Heer, wat er ook gebeurt en wat mij mag overkomen Laat mij nog zingen als de avond valt Loof de Heer, oh mijn ziel Prijs nu Zijn heilige Naam Met meer passie dan ooit O mijn ziel, verheerlijk Zijn heilige Naam!

Zing het maar, of zoek het op, you tube: tienduizend redenen tot dankbaarheid!

Terwijl ik dit schrijf regent en onweert het! Voor ons een nieuwe ervaring, regen in Jeruzalem. De mensen hier zijn blij met regen, het land ook: je ziet het groen kleuren waar het eerst bruin was. Wij zien in de verte alweer blauwe lucht, het wordt vast weer een prachtige dag. Maar of de lucht blauw is of grauw, alle dagen in dit land van God, de stad van God, te midden van het volk van God, alle dagen zijn bijzonder.

Met een hartelijke groet, Margreet

Werkervaringen Avukat Or en Kerem Or

Op dinsdag en woensdag werk ik (Marjo) van 15.00-21.00uur op de woongroepen van Kerem Or. We moeten ongeveer 3 kwartier met de bus reizen naar onze werkplek. Een belevenis op zich. De bus rijdt door de ultraorthodoxe joodse wijk "Mea Shearim." in Jeruzalem. Het is altijd druk op straat, 's avonds nog erger. Vader Abraham kom ik vaak tegen. Ik ben er nog niet achter wie nu de echte is…..:)

Het werken met de blinde meiden is erg leuk! We helpen in het huishouden en gaan met hen naar de clubjes. Op dinsdagavond gaan we uit! De meiden wijzen ons de weg naar het mannenappartement, waar wij een avondje zingen. Allerlei liedjes passeren de revue. Ook Nederlandstalige. Ik begeleid hen op de gitaar. Iedere week is het opnieuw een feest. De mannelijke collega's spelen goed gitaar! Op woensdag gaan we zwemmen. De meiden vinden het warme water heerlijk!

Op het dagactiviteitencentrum Avukat Or werk ik op maandag en donderdag van 8.30- 14.30 uur. We maken zakjes snoep voor een bedrijf en de mensen hebben elke dag een activiteit, zoals o.a kleien, koken, beweging, tuingroep. Ik maak veel muziek op de groep waar ik werk. Zingen is de sleutel om contact te maken met blinde gehandicapte mensen van laag niveau.

Marjo

Mijn ontmoeting met de mensen op Avukat Or:

Elke morgen als ik (Jannie) naar de gezamenlijke ruimte ga, komt iedereen binnen en roept:"Bokertov." Dat is goedemorgen. Het voelt zo welkom en zo warm. Dan gaan we allemaal in de kring zitten en de ochtendgebeden worden gezongen en gesproken door de mensen die er op dat moment aanwezig zijn. Geweldig om te horen hoe hele lappen tekst worden gezongen en gesproken. Het moet feest zijn in de hemel als God deze gebeden hoort. Hij troont op de lofzangen van deze mensen. Wat een trouw, ontroerend! Daarna gaan we naar onze eigen ruimte. Ik werk met 6 mannen. Het is belangrijk om heel kalm en rustig met hen te werken. De aanwezigheid is al goed. Je leert hen al snel begrijpen door hun lichaamstaal. En de begeleiders leren jou ook meer kennen. Eén begeleider viel bijna achterover van verbazing toen ik hem hielp om een deelnemer weer in zijn rolstoel te tillen. Dan kun je alleen maar dankbaar zijn.

Met de meidengroep van Kerem Or gaat het supergoed. Ik voel me echt zo' n moederkloek. Ik zit bij de tafel en doe verstelklussen, waar de leiding niet aan toekomt. Zingen is Joffy Toffy….we leren ze een paar Nederlandse liedjes.

Op beide werkplekken heb ik diep respect voor de begeleiders. Het is allemaal geen luxe, maar de warmte en de liefde waarmee deze medemensen geholpen en benaderd worden is overweldigend. Heel leerzaam om deze processen mee te maken.

Jannie S.

Dode Zee en via diepe Ravijn naar een Woestijnervaring!

Vorige week op tijd vertrokken met onze huurauto richting de Dode Zee. Imposante rotsgebergten trekken aan onze ogen voorbij. Voor Qumran nog ligt het gebergte waar David ooit een slip van de mantel van Saul afsneed, toen deze zich in een rotsspleet had terug getrokken. Het landschap is onherbergzaam en ziet er niet uitnodigend uit. Het lijkt mij dat je hier gemakkelijk kan verdwalen, omdat alles op elkaar lijkt. Daarom maar de veilige high road aangehouden ;)

Bij Ein Gedi zijn we in de Dode Zee gaan dobberen. Het blijft toch een gekke ervaring dat het je echt niet lukt om iets van je uitstekende ledenmaten onder water te houden. Het is niet erg hoor, want zowel omgeving als het water zijn heerlijk warm! Na een verfrissende douche richting onze eerste overnachting gereden, de Negev Camel Ranch. Wij werden heel gastvrij ontvangen met heerlijke zoete Arabische thee (er zouden dit weekend nog vele glaasjes volgen) met daarbij een schaaltje dadels. Wij hadden een hut ter beschikking met voor ieder een bed op een vlonder, keurig opgedekt, extra deken en een handdoek. Prima geregeld! Na een maaltijd te hebben gebruikt hebben we nog wat gewandeld, nagekletst (onze specialiteit;) en allen overheerlijk geslapen. Het ontbijt dat wij kregen was zo heerlijk dat we op ons gemak een uur lang getafeld hebben. Daarna moest natuurlijk alles op de foto worden gezet. Dit leverde mooie maar ook lieve plaatjes op, omdat de kamelen hier echt lieve rustige dieren waren, gewoon om te knuffelen.

Op een prima tijdstip (het werd al wat warmer) de auto weer in en richting "En Avedat" National Park gereden. Eigenlijk moet je dit met eigen ogen gezien hebben. Ik bedoel dat dit stukje natuur zich niet laat beschrijven, zo indrukwekkend. Wij allemaal hadden hier het gevoel wel héél klein te zijn, een nietig mensenkind in G'ds overweldigende natuur. Het is een vrij grote kloof, van bovenaf gezien een geweldige diepte tussen imposante rotsen waar hélemaal beneden een grote hoeveelheid mieren leek te krioelen. Toen wij zelf een tijdje later beneden liepen bleken de mieren mensen te zijn van normale grootte ;) Eenmaal beneden bleek de schoonheid van het landschap: er stroomde water, het was groen en er vlogen vogels. Er bleken zich nog meer dieren te verschuilen o.a steenbokken, maar die bleven waar ze zaten en lieten zich niet zien. Met een enkele foto hopen we te laten zien hoe prachtig het hier is.

Daarna doorgereden na onze tweede overnachting, die zou moeten liggen nabij Mitzpe Ramon. Omdat we niet precies wisten hoe we onze weg moesten vervolgen, besloten wij het te vragen aan een jongeling die buiten bij zijn achtertuin zat. Daar kwam een tweede jongenman naar buiten die,naar wat later bleek, onze "Engel" te zijn. Hij zei: "Kom binnen, ik denk dat jullie verkeerd zitten, maar er is hier internet en willen jullie een glas water?" Wij kregen water, koffie, konden naar het toilet en info waarom het verkeerd was gegaan. (plaatsjes met bijna dezelfde naam) Met advies toch even langs de Ramon Krater te rijden, met een schitterend uitzicht, hebben wij daarna de weg terug gereden naar de juiste afslag om zo toch uit te komen op de afgesproken plek. En ja dan heb ik vrijwillig op me genomen om te vertellen waar wij toen arriveerden! Maar ook dit moet je eigenlijk beleven. De weidsheid, de rust, bewoners die reageren: "Zijn jullie te laat, o geen idee maar veel fijner is dat jullie er zijn". Ook hier een warm welkom en……een heerlijk glaasje thee. Misschien kan ik het zo weer geven hoe men hier leeft. Het was het weekend dat de klok terug ging van zomer naar winter tijd. Zij hadden geen idee. Een Ethiopische Joodse jongeman die daar werkte zei: "Wij komen uit bed als de zon opkomt en gaan er weer naar toe als de maan dit aangeeft. Als er werk is werken wij, anders drinken we thee (arabisch zoet) of koffie". Zo simpel kan het leven dus zijn. Na een overheerlijk lokaal diner genoten we van goede gesprekken rond het kampvuur en liggend in een hangmat genoten we van een prachtig schitterende sterrenhemel. De sterren twinkelen hier echt, zo mooi!! Onder de gasten waren mensen uit Frankrijk maar ook uit Nederland, heel bijzonder dat deze mensen dezelfde Bijbelse visie hadden als wij. Die avond kwam de lof en eer van onze G'd en het machtige ons door Jesjoea gegeven ruimschoots aanbod. Heerlijk dat je dit met elkaar kan delen en de verwachtingen voor de toekomst die er leven en dat met zoveel nationaliteiten met elkaar, gewoon gaaf!!

Na een (weer) overheerlijk ontbijt en een kleine rustperiode hebben wij het schip van de woestijn (kamelen) bestegen en met een kalm gangetje door de woestijn laten leiden door uitstekende gidsen. We kregen uitleg over hoe een kameel in elkaar zit en werden er weer even bij bepaald hoe de Eeuwige dit toch zo gigantisch mooie ontwerp heeft geschapen, dit verzint echt niemand. Ook wat je zag staan aan bosjes etc, dit leek allemaal dor en doods maar niets bleek minder waar. Een grijs uitziende struik met besjes eraan die de kamelen heerlijk vinden en…..die water bevatten. Geniaal toch!!

Wij kwamen moeilijk weg bij dit indrukwekkende, rustgevende en tijdvergetend stuk puur natuur maar uiteindelijk veel later dan gepland hebben we de thuisreis naar Jeruzalem weer aanvaard en dankzij de Eeuwige kwamen we weer veilig thuis!

Voor al onze lezers een groet van, Jannie, Margreet, Marjo en Lenie

Pre-school Little Hearts

Als je het schooltje binnenkomt voel je de vrede en blijdschap die daar is en vooral veel liefde voor de kinderen. Als een grote familie gaan we met elkaar om, vanuit de liefde van Jezus die Hij ons geeft voor elkaar. Er wordt veel voor dit schooltje gebeden, dat er wil zijn voor Joodse en Arabische kinderen en daarmee ook voor de ouders. We hebben veel bewondering voor de leidster, een Joodse mevrouw uit Amerika, die de leiding heeft over dit schooltje. De oprichter van deze school, Tass Saada, hebben we mogen ontmoeten. Hoe bijzonder heeft God in zijn leven ingegrepen. We kunnen een ieder aanraden om zijn boek "Arafat was mijn held" te lezen. Ongeveer 50 kinderen, van vele nationaliteiten, bezoeken de school van zondag t/m donderdag. Ook de leidsters en de vele vrijwilligers komen uit verschillende landen en zo vormen we een bijzonder gezelschap. De hoofdtaal is Engels, al zijn er kinderen die al 3 talen spreken. De leidsters vertalen in het Hebreeuws en/of Arabisch. De kinderen, van 0 tot 6 jaar, zijn ingedeeld in verschillende leeftijdsgroepen. Maar vanwege de weinig beschikbare ruimten verwisselen de leidsters met hun groepje, volgens een schema, naar een andere ruimte met ander speelgoed. Op deze manier zitten de kinderen niet de hele dag in dezelfde ruimte en vervelen ze zich niet. Ook vanwege de vroege start gaan we met de kinderen ontbijten. Ook de lunch staat op het programma. Daarna worden alle matrasjes tevoorschijn gehaald en gaan alle kinderen op hun eigen matrasje even slapen (als dat lukt) dan is de school echt even in rust. Elke dinsdag komt er een, vrolijke, meneer een Bijbelverhaal vertellen en wordt er gedanst bij het zingen van de liederen, geweldig! Tenslotte vraagt hij wie er hardop wil bidden. Dan komen er best veel kinderen naar voren. Ze mogen dan om de beurt een gebed uitspreken. En dan zeggen we na ieder gebed: Amen!

Jannie en Dorine

zaterdag 18 oktober (shabbat)

Soekot (=Loofhuttenfeest) is weer voorbij en het “gewone” leven zoekt weer zijn eigen gangetje. Toch was het een bijzondere ervaring voor mij, om juist met dit feest in Jeruzalem te zijn. Het is een echt familie feest en wordt dan ook thuis gevierd. Prachtig gezicht als overal bij de huizen of op de balkons de soeka’s verschijnen, dit zijn een soort van tenten met bovenop riet of palmtakken. Als het maar open is, deze dakbedekking staat namelijk symbool voor de overgave aan goddelijke bescherming. Overal zag je Joods Orthodoxe mensen met een loelav lopen, dit is een bundeltje van een lange palmtak, drie mirtetakjes en twee takjes van beekwilgen en daarbij een etrog, een vrij grote citrus vrucht. Hiermee wordt onder opzeggen van gebeden/psalmen gezwaaid naar de vier windstreken, van boven naar beneden en van voor naar achter, men vraagt daarmee aan G’d om zorg voor alle gewassen, bomen en planten van de gehele wereld. Door een mevrouw zijn wij uitgenodigd in haar soeka, zij heeft ons uitleg gegeven over allerlei gebruiken rond Soekot en Simcha Tora (vreugde der wet) Zij was in bezit van werkelijk schitterende attributen die bij deze feesten gebruikt worden, waaronder een zilveren doosje waarin men de etrog bewaard. Prachtig, leerzaam en gezellig!

Tijdens Soekot en Simcha Tora is de Jeruzalem mars, door sommigen zelfs de heilige mars genoemd omdat uit alle volkeren, talen en naties mensen zijn gekomen om deze mars mee te lopen en zo kenbaar te maken dat zij achter Israël staan en voor het land en zijn bewoners bidden!

Simcha Tora is een hele happening. Dit feest wordt intens gevierd door zowel mannen, vrouwen en kinderen. Enkele mannen dansen met de Tora rollen(grote boekrollen met daarop geschreven de eerste vijf Bijbelboeken) de anderen volgen; er wordt uitbundig gedanst en gezongen, ook drinkt men op deze dag wijn. De vrouwen laten zich niet onbetuigd in deze viering en klappen en zingen even uitbundig mee, sommigen zitten te kijken en te luisteren. De kinderen? Die krijgen lekkers en bewegen zich moeiteloos door het feestgedruis. Ikzelf (Lenie) heb deze happening meegemaakt in de grote synagoge in Jeruzalem: genieten! Er liggen voor een ieder sidoers (gebedenboeken) in Hebreeuws/Engels en de Tora lezingen waren daardoor goed te volgen. Maar daarna ging het boven m’n pet, een vriendelijke Joodse dame, uit Engeland afkomstig, in Jeruzalem voor “het” feest heeft me uitleg gegeven. Ook weer een bijzondere ontmoeting. Bij de westmuur (klaagmuur) was het een drukte van jewelste, je raakt niet uitgekeken en wordt zelfs meegenomen in de feestvreugde. Later, in één van de stoeltjes die daar altijd klaarstaan, heb ik lekker gezeten, gebeden en gefilosofeerd. Vreugde om de leer van het leven en weten: het levend geworden Woord komt!